پداگوژي يا «علم تعليم و تربيت »را به طور اعم«علم اموزش و پرورش كودكان »و به طور اخص «روش اموزش »تعريف كرده اند .«آموزش و پرورش» داراي معناي وسيعتري است:اين اصطلاح نه تنها بيانگر خودنهاد،بلكه نتيجه آن و مجموع فرايندهايي است كه يك شخص رادر تمامي ابعاد ذهني ،اخلاقي،جسماني،زيباشناسي واجتماعي ميسازد.از نظر تاريخي ،آموزش و پرورش قبل از هر نوع تعليم و تربيتي وجود داشته است ؛آموزش و پرورش جزئي از زندگي هر گروه اجتماعي است كه با انتقال فرهنگ خويش شرايط بقاي خود را تضمين ميكند.
از نظر لغوي ،«پداگوژي»به اعمال و رفتاري گفته مي شود كه بزرگسالان روي كودكان اعمال مي كنند (paida )،در حاليكه امروزه آموزش وپرورش روي بزرگسالان نيز اعمال ميشود؛آموزش وپرورش سعي دارد از عمل يكسو يه مربيان بر فراگيران فراتر رفته و مباحثه اي دو جانبه ايجاد كند؛همچنين آموزش و پرورش بر مفهوم «خود آموزي» كه نشان دهنده تلاش فرد براي خود سازي است، تأكيد مي كند. وانگهي امروزه در مقابل تأثير وسائل ارتباط جمعي (مطبوعات ،راديو و تلويزيون )و محيط كه عاملان تربيت در نظر گرفته مي شوند ، از تأثير مدرسه كاسته شده است.
اینترنت بزرگترین و عمومی ترین شبکه ای است که از ارتباط و اتصال هزاران شبکه و رایانه به وجود آمده است، قابلیت های چند رسانه ای اینترنت، یعنی امکان دریافت فایل های صوتی، تصویری، همراه با گرافیک غنی و سرعت بالای دریافت اطلاعات باعث شده است که اینترنت با زندگی انسان امروز گره بخورد.
در کنار قابلیت های مختلف اینترنت، قابلیت آموزشی آن ، چه در قالب آموزش های رسمی و چه به عنوان ابزار کمک آموزشی، گستردگی بسیاری یافته است. به طوری که امروزه در قرن بیست و یکم استفاده از اطلاعات در اینترنت یکی از معیارهای باسوادی به شمار می آید. قابلیت اینترنت به عنوان یک ابزار آموزشی هر روز بیشتر تثبیت می شود. بسیاری از کشورهای پیشرفته از امکانات اینترنت بهره مند هستند و در تمامی موارد آموزشی استفاده می کنند و یک مهارت اصلی برای دانش آموزان به حساب می آید.
 |
 |
آموزش به‌معنی آموختن، یاددادن و تعلیم در برابر تربیت می‌‌باشد.آموزش تجربه‌ای است مبتنی بر یادگیری و به‌منظور ایجاد تغییرات نسبتا پایدار در فرد، تا او را قادر به انجام کار و بهبود بخشی توانایی‌ها، تغییر مهارت‌ها، دانش، نگرش و رفتار اجتماعی نماید. بنابراین آموزش به‌مفهوم تغییر دانش، نگرش و تعامل با همکاران است. آموزش مستلزم استفاده از برنامه‌های پیش‌بینی شده‌ای است که شایستگی‌های موجود در کارکنان را تقویت و موجب کسب دانش، مهارت و توانایی‌های تازه در فرد می‌گردد، به‌گونه‌ای که بهبود عملکرد شغلی را تسهیل می‌نماید.
به‌طور کلی موضوع آموزش کارکنان و اهمیت آن در علوم اداری و مدیریت بعد از جنگ جهانی دوم مورد توجه قرار گرفت. تا آن زمان سازمان‌های معدودی بودند که برای تعلیم و تربیت کارکنان خود سعی کافی مبذول می‌‌داشتند. در انگلستان تا سال 1944 آموزش جامع و صحیحی برای کارکنان وجود نداشت، و از آن تاریخ به بعد اداره کل کارآموزی و آموزش وابسته به وزارت خزانه‌داری تأسّی گردید. فرانسه برای اولین بار در سال 1946 یک مرکز آموزشی به‌نام مدرسه ملی امور اداری تاسیس کرد. در آمریکا تا سال 1949 آموزش کارکنان چندان مورد توجه قرار نداشت، و با تصویب اولین قانون کنگره در سال 1958 ، آموزش در امور ادری مورد توجه قرار گرفت.
در ایران آموزش کارکنان به شیوه نوین در اواسط دهه 1310 مطرح گردید، هرچند قبل از آن آموزش کارکنان به صورت موردی و پراکنده وجود داشته است. راه آهن در سال 1314 و وزارت پست و تلگراف و تلفن در سال 1318 آموزشگاه‌هایی را تأسیس کردند، تا اینکه در سال 1327 آموزش ضمن خدمت جزء وظایف دولت قرار گرفت و در سال 1342 با تأسیس شورای عالی عالی اداری کشور، آموزش ضمن خدمت و تربیت نیروی انسانی و ضعیت بهتری پیدا کرد.
